مردم منطقه استهبان از نژاد سفید –هندی و اروپایی – هستند ، متون کهن از این نژاد با واژه “آریائی” یاد میکنند . آریائیان به اعتقاد منابع تاریخی ما بین چهار هزار سال تا سه هزار و پانصد سال قبل ، از سرزمین “ایرانویج” ( واژه مرکبی که از دوبخش ایران و بیج تشکیل شده است که بخش دوم بمعنای نژاد و تخمه است این واژه بطور کلی بمعنای نژاد ایرانی است ) بداخل فلات ایران آمدند و به سه گروه تقسیم شدند . مادها در شمال غرب و غرب و پارتها در شمال شرق و پارسها در جنوب غرب و جنوب سرزمین جدید جای گرفتند .
پنج قرن پیش از میلاد پارسها خود تمدنی درخشان را بوجودآورند که امپراطوری عظیمی را از سند تا دریای مدیترانه شامل می شد. این امپراطوری وسیع به کشور پارس ها معروف و مرکز آن شهر پارس بود که یونانیان به آن “پرسپولیس” می گفتند ، پرسپولیس یا تخت جمشید بزرگترین آثار فرهنگی و هنری بازمانده پارسهاست که پس از گذشت صدها سال هنوز مقدار زیادی از آن برپا و موجب حیرت جهانیان است .
از زمان هخامنشیان مردم سرزمین پارس در پهنه ایران زمین ارزش و احترام ملی و میهنی ویژه ای داشتند این ارزش در طول تاریخ پر حادثه مرز و بومیان همواره پابرجاست و اکنون نیز در دلهای هر ایرانی ارزشهای ملی فارس جلوه میکند .با ظهور دولت اسلام در جزیره العرب و ورود آن به خاک ایران مردم این قسمت از فارس هنوز خود را از فرزندان پارسیان کهن می دانستند به گونه ای که در منابع و اسناد آنان ، نسب شاهانشان به اردشیر بابکان می رسید و به “اسپهبدان فارس” مشهور بودند.این بازماندگان ایرانی تبار توانستند در سالهای متمادی از قرن چهارم تا قرن هشتم هجری دولت محلی شان –شبانکارگان- راب ه درایت و کاردانی حفظ کرده و از ارزشهای فرهنگی و ملی خود دفاع کنند . اکنون نیز این سرزمین و مردمانش با تکیه بر همان فرهنگ و تجارب گذشتگان همچنان در مسیر زمان به سوی سالهایی نو گام بردارند و به زندگی خود ادامه می دهند .