یکی از جلوه های فرهنگ استهبان زبان می باشد . زبان مردم این منطقه فارسی است و لهجه های عامیانه در آن بسیار کم دیده می شود . علاوه بر زبان فارسی اقلیت های عشایر ترک نیز در این منطقه وجود دارند که بزبان ترکی صحبت میکنند .بنابراین با توجه به اینکه اکثریت مردم فارسی است چند ویژگی آن را جهت آشنائی بیشتر در این پایگاه اینترنی مطرح میکنیم :
ابتدا باید گفت که گفتگو و سخنان روزمره مردم استهبان هرچند با لهجه خاصی نمی باشد اما از مقدار زیادی واژه های اصیل پارسی باستان و پهلوی برخوردار است بطوری که در گویش بومی این مردم می توان واژه های فراوانی یافت که در گویش زردشتیان یزد و کرمان نیز وجود دارد . این امر نشان میدهد که در گذشته دور پیوند فرهنگی بسیار نزدیکی در میان مردمان این مناطق وجود داشته است . در مکالمات مردم استهبان علاوه بر کلمات اصیل ، لطیفه ، امثال و حکم ، داستانهای کوتاه و پند آمیز و گاه اشعار جایگاه خاصی دارند که پرداختن بدانها خود دفتر مستقلی را طلب می کنند
یک ویژگی بسیار جالب که در زبان محلی شهر استهبان وجود دارد وجه اشتراک آن با زبان پهلوی در صرف “زمان گذشته فعل متعدی” است . برای صرف فعل در پهلوی ضمائر
هم پیش از فعل و هم بعد از آن قرار می گیرد مثلا”در فعل “دید” گفته می شود :
اُم دید ، اُت دید، اُش دید ، اُمون دید ، اُتون دید ، اُشون دید و اینگونه نیز گفته می شود : دیدُم ، دیدُت ، دیدُمون ، دیدُتون ، دیدُشون همچنین نوع دیگری از استفاده از ضمائر منفصل در کنار افعال است که بدینگونه است : مَ گفت ، تَ گفت ، شَ گفت ، موُ گفت ، توُ گفت ، شوُ گفت